زمانی که شخصی تعهدات قراردادی خویش را نقض می نماید و اجرا نمی کند برای او مسئولیت قراردادی ایجاد شده و باید خسارت ناشی از این نقض را به عهده بگیرد.
1- نقض قرار
الف-در دادگاه تجدیدنظر:ارجاع به دادگاه صادر کننده رای بدوی انتهای ماده 353
ب-دیوان عالی کشور:ارجاع به دادگاهی که ابتدائا قرار صادر کرده بند ب ماده 405
2-ناقص دانستن تحقیقات
الف-در دادگاه تجدیدنظر:علی الاصول خود مبادرت به تکمیل تحقیقات می کند ماده 354
ب-دیوان عالی کشور:ارجاع به دادگاه صادر کننده بند الف ماده 401
الف-در دادگاه تجدیدنظر:نقض حکم موخر صدور قرار رد دعوا در اعوای موخر /نقض بلاارجاع
ب-دیوان عالی کشور:نقض حکم موخر /نقض بلاارجاع مواد 376-401
الف-در دادگاه تجدیدنظر:نقض بلاارجاع
ب-دیوان عالی کشور:نقض بلاارجاع انتهای ماده 403
الف-در دادگاه تجدیدنظر:خود مبادرت به رسیدگی ماهوی می کند.
ب-دیوان عالی کشور:ارجاع به شعبه هم عرض صادر کننده بند ج ماده 401
1-اشتباه در جهت معامله
2-اشتباه در شخصیت طرف عقد وقتی علت عمده عقد نیست.
3-اشتباه در اوصافی که اساسی نیستند.
4-اشتباه زمانی که شرط تبری از اوصاف شده باشد. وقتی از شخص حواسته می شود کم و کیف معامله را خود ببیند.
5-اشتباه و تدلیس به نحوی که باعث اشتباه طرف دیگر در موضوع عقد نشود.
1-اشتباه در اوصاف زمانی که شرط شده باشد و اوصاف اساسی هم نباشد.
2-اشتباه در ارزش مورد معامله که موجب خیار غبن است و اشتباه در مقدار مورد معامله که موجب شرط صفت ممکن است حق فسخ بدهد.